ὀλϐιόφρουρος

ὀλϐιόφρων

ὀλϐιόχειρος
ὀλϐιό·φρων, ων, ον, gén. ονος, qui ne songe qu’à la fortune et au bonheur, Luc. Trag. 193.
Étym. ὄ. φρήν.