ὄλϐιος

ὀλϐιότυφος

ὀλϐιόφρουρος
ὀλϐιό·τυφος, ος, ον [ῡ] heureux dans son orgueil ou sa vanité, Bion (DL. 4, 52).
Étym. ὄ. τῦφος.