ὀλεσίμϐροτος

ὀλεσίοικος

ὀλεσίπτολις
ὀλεσί·οικος, ος, ον, qui ruine ou perd une maison, Lib. t. 4, p. 143, 13.
Étym. ὄλλυμι, οἶκος.