Ὀλοοσσών

ὀλοόφρων

ὁλοπόρφυρος
ὀλοό·φρων, ων, ον, gén. ονος :
1 malfaisant, funeste, en parl. d’une hydre, Il. 2, 723 ; d’un lion, Il. 15, 630, etc. ||
2 p. suite, redoutable, terrible, ép. de Minos, Od. 11, 322, d’Atlas, Od. 1, 52, etc. ; d’Æétès, Od. 10, 137.
Étym. ὀλοός, φρήν.