ὀλοφύρομαι
ὀλόφυρσιςὀλοφύρομαι (f.
οῦμαι, ao.
ὠλοφυράμην, ao. pass.
au sens pass. ὠλοφύρθην,
pf. inus.)
I intr. se lamenter, se plaindre, Il. 21, 106, etc. ; Thc. 2, 34 ; Plat. Rsp. 329a, etc. ; τινος, Il. 8, 33, etc. gémir sur le
sort de qqn ; τινι, Thc. 6, 78, se lamenter au
sujet de qqe ch. ; avec l’inf.
Od. 22, 232
||
II tr. pleurer, déplorer, acc.
Il. 8, 245 ;
Od. 10, 157 ;
Soph. El.
148 ; Eur.
Rhes. 896 ;
Thc. 2, 44
||
E Prés. 2 sg. épq. ὀλοφύρεαι,
Od. 22, 232 ;
impf. épq. 3
sg. ὀλοφύρετο, A. Rh. 1, 250.