Ὀνητορίδης

ὀνήτωρ

Ὀνήτωρ
*ὀνήτωρ, dor. ὀνάτωρ, ορος (ὁ) [ᾱ] bienfaisant, bienfaiteur, Pd. O. 11, 9.
Étym. ὀνίνημι.