ὀπίουροι κατεαγότες

ὀπιπευτήρ

ὀπιπεύω
ὀπιπευτήρ, ῆρος (ὁ) [ῑ] qui observe curieusement, indiscret, Nonn. D. 7, 193 ; Man. 6, 584.
Étym. ὀπιπεύω.