ὀρροπύγιον
ὀρροπυγόστικτοςὀρρο·πύγιον, ου
(τὸ) [ῡ]
1 extrémité de la colonne
vertébrale, particul. croupion d’un
oiseau, Arstt. H.A. 2, 12, 9 ||
2 nageoire de poisson,
Arstt. H.A.
4, 1, 25 ||
3 organe auquel s’adapte
le dard d’un cousin, Ar. Nub. 158, 162 ||
E Ion. ὀρσοπύγιον.
Dans une inscr. att. ὀρροπύγιον, non
ὀρθοπύγιον, CIA.
2, 742, b, 6
(350/300 av. J.-C.) ; v. Meisterh. p. 77, 7.
Étym.
ὄρρος, πυγή.