ὀρροπύγιον

ὀρροπυγόστικτος

ὀρρός
ὀρρο·πυγό·στικτος, ος, ον [ῡ] à la queue mouchetée, Arstt. (Ath. 313d).
Étym. ὄρρος, πυγή, στικτός.