ὀσφραντήριος

ὀσφραντικός

ὀσφραντός
ὀσφραντικός, ή, όν :
1 qui concerne l’odorat, Arstt. An. 2, 9, 13, etc. ; τὸ ὀσφρ. Arstt. Sens. 2, 19, la faculté de sentir ||
2 doué d’un bon odorat, Arstt. G.A. 2, 5, 7 ||
3 odorant, Th. C.P. 2, 18, 4.
Étym. ὀσφραντός.