ὀστρακίνδα

ὀστράκινος

ὀστράκιον
ὀστράκινος, η, ον [ᾰῐ]
1 de terre cuite, Hpc. 576, 45 ; Anth. 7, 645, etc. ||
2 semblable à de la vaisselle de terre, Luc. Lex. 6.
Étym. ὄστρακον.