πάλαισμα
παλαισμοσύνηπάλαισμα, ατος
(τὸ) [πᾰ]
1 manœuvres d’un lutteur
pour vaincre son adversaire, d’où lutte
d’athlètes, Pd. O. 9, 20, etc. ; Eschl. Eum. 589 ; Hdt. 9, 33 ; Plat. Phædr. 256b ; lutte,
en gén. Eschl.
Ag. 63,
etc. ; Soph.
O.R. 880,
etc. ||
2 p.
ext. ruse, stratagème, Ar.
Ran. 689 ;
Eschn. 83, 16,
etc.
Étym.
παλαίω.