παλίνδρομος

παλινδωμήτωρ

παλίνζωος
παλιν·δωμήτωρ, gén. ορος (ὁ) [ᾰ] qui rebâtit, reconstructeur, P. Sil. Ecphr. ag. Soph. 218.
Étym. π. δόμος.