παλιγγενής

παλίγγλωσσος

παλίγγναμπτος
παλίγ·γλωσσος, ος, ον [ᾰ]
1 qui parle à rebours, faux, Pd. N. 1, 88 ||
2 qui parle une langue étrangère, Pd. I. 6, 35.
Étym. π. γλῶσσα.