παμμίαρος

παμμιγής

πάμμικρος
παμ·μιγής, ής, ές [ῐ] formé d’éléments mêlés, confus, Eschl. Pers. 269 ; Lyc. 5 ; DS. Exc. 576, 67.
Étym. π. μίγνυμι.