πανεπίκλοπος

πανεπίσκοπος

πανεπίφρων
παν·επίσκοπος, ος, ον [ᾰ] dont le regard s’étend sur tout, Anth. 7, 245 ; Spt. Sap. 7, 23 ; Clém. 1, 681, 1109 ; Naz. 3, 517 edd. Migne.
Étym. π. ἐπίσκοπος.