παντοπράκτης

παντόπτης

παντοπώλης
παντ·όπτης, adj. m. qui voit tout, Eschl. Suppl. 139, etc. ; Soph. O.C. 1085 ; Ar. Av. 1058 ||
E Dor. -ας, Eschl. l.c.
Étym. π. ὄψομαι.