παράλιος
παραλιταίνωπαρ·άλιος, α,
ou ος, ον
[πᾰᾰλ, mais v.
ci-dessous]
I adj. :
1 situé près de la mer,
maritime, Eschl. Pr. 573 ; Soph. Aj. 1076 ; Eur. Rhes. 700, etc. ||
2 qui concerne la vie au
bord de la mer, Plut. M. 954b ||
II subst. :
1 ἡ
παραλία (s. e. χώρα) côte, littoral de la mer, Hdt. 7, 185 ; Pol. 1, 37, 2 ;
Plut. Per.
19, etc. ;
ἡ παράλιος, Pol.
3, 39, 3, m.
sign. ; particul. le littoral de
l’Attique ou Paralie, Hdt. 1, 59 ; ἡ παραλία γῆ, m. sign.
Thc. 2, 56
||
2 οἱ
παράλιοι, Plut. M. 805a, les habitants du littoral ||
E [πᾱ] A. Rh. 4, 1560 ; DP. 253 ; fém. -ος, Pol. l. c. Ion. fém.
παραλίη, Hdt.
l. c.
Étym.
μ. ἅλς.