παρανάλωμα
παραναπίπτωπαρανάλωμα, ατος
(τὸ) [ᾰνᾱλ]
1 dépense faite mal à
propos ou en pure perte, Plut. Pyrrh. 30 ; El. V.H. 1, 17 ; Phil. 2, 519, 600 ;
Jos. B.J.
4, 5, 2 ||
2 en
parl. de pers. être inutile et encombrant, Démad. 178, 35.
Étym.
παραναλίσκω.