παρανομέω-ῶ
παρανόμημαπαρανομέω-ῶ (les temps à
augment ou à redoublement se forment soit régulièrement,
παρενόμουν, etc., παρανενόμηκα,
etc., soit en
η comme si le verbe
venait de παρ·ανομέω :
παρηνόμουν, παρηνόμηκα ; v. à la fin)
1 agir contre la loi,
violer la loi, Thc. 3,
65 ; joint à ἀδικεῖν, Plat. Rsp. 338e ; τὰ δημόσια,
Thc. 2, 37, en
ce qui regarde les affaires publiques ; εἴς
τινα, Hdt. 7,
238, Dém. 1388
fin, à l’égard de qqn ; περί τινα,
Thc. 8, 108,
commettre une illégalité ou un méfait
envers qqn ; au pass. ἡ συνήθεια παρανενόμηται, Plut. M. 1070c, on a violé la
coutume ; ἡ φύσις παρανομεῖται,
Plut. M.
755b, on fait
violence à la nature ||
2 traiter contrairement
aux usages, maltraiter, au pass. être
maltraité, être outragé, Dém. 1090, 6 ; εἰς τὸ σῶμα,
Plut. Tim.
13, subir d’indignes outrages ||
E Formes à augment et à redoubl. réguliers :
impf. παρενόμουν, Dém.
217, 28 ; ao.
παρενόμησα, Hdt.
7, 238 ; pf.
act. παρανενόμηκα, Xén. Hell. 2, 1, 31 ; pf. pass.
παρανενόμημαι, Dém. 1090, 6 ; formes à augm. et redoubl. en η : impf. παρηνόμουν, Lys.
3, 17 ; Eschn.
3, 77 Baiter-Sauppe ; Plut. M. 110 ; ao. παρηνόμησα, Thc.
3, 67 ; DH.
10, 3 ; DC.
46, 13, pl. q.
pf. παρηνομήκειν, DC. 35, 59 ; ao. pass. παρηνομήθην,
Jos. A.J.
15, 4, 1.
Étym.
παράνομος.