παραφρυκτωρέω-ῶ

παράφρων

παραφυάς
παρά·φρων, ων, ον, gén. ονος, qui est hors de son bon sens, fou, insensé, Soph. El. 473 ; Eur. Hipp. 232 ; Plat. Leg. 649d ; Plut. Pomp. 72.
Étym. π. φρήν.