παραπιεσμός

παραπικραίνω

παραπικρασμός
παρα·πικραίνω [ῐ] (ao. παρεπίκρανα [ρᾱ]) aigrir, exaspérer, Spt. Ps. 77, 8 et 17 ; NT. Hebr. 3, 16.