Παρρησιάδης

παρρησιάζομαι

παρρησιαστής
παρρησιάζομαι (f. άσομαι, ao. ἐπαρρησιασάμην, pf. pass. πεπαρρησίασμαι)
1 parler en toute liberté, avec franchise : τινι, Eschn. 11, 36 ; πρός τινα, Plat. Lach. 178a, à qqn ; περί τινος, Dém. 287, 13, parler franchement de qqe ch. ||
2 au pf. pass. être dit franchement, d’où part. πεπαρρησιασμένος, η, ον, Isocr. 312b, dit franchement ||
E Pf. pass. au sens moy. Dém. 55, 1.
Étym. παρρησία.