πείκω

πεῖνα

πειναλέος
πεῖνα, ης () faim, besoin de manger, Od. 15, 407 ; joint à δίψα, Plat. Rsp. 437d, 585a ; Arstt. An. 2, 3, 4 ; au pl. Arstt. Rhet. 2, 12, 14 ; fig. désir avide, Plat. Phil. 52a ||
E Ion. et vieil att. πείνη, Od. l. c. ; Plat. Phil. 31e, 34d, etc.
Étym. Étymol. obscure.