πεῖνα

πειναλέος

πεινᾶντι
πειναλέος, α, ον [ᾰ] famélique, affamé, Opp. C. 4, 94 ; τὸ πειναλέον, Plut. M. 129b, la faim ||
E Fém. -ος, Anth. 6, 218.
Étym. πεῖνα.