πείθαρχος

πειθήμων

πειθήνιος
πειθήμων, ων, ον, gén. ονος :
1 pass. obéissant, docile à, dat. Anth. 2, 12 ; gén. Nonn. Jo. 4, 15 ||
2 act. qui persuade, Triphiod. 455.
Étym. πείθω.