περιχαρακόω-ῶ

περιχαρακτήρ

περιχαρακτήριον
περιχαρακτήρ, ῆρος (ὁ) [χᾰ] instrument de chirurgie pour déchausser les dents, C. Aur. Chron. 2, 4, p. 372.
Étym. περιχαράσσω.