περικλυτός
περικνήμιοςπερι·κλυτός, ή, όν
[ῠ] renommé alentour, illustre,
en parl. d’Hèphæstos, Il. 1, 607, etc. ; Od. 8, 287, etc. ;
de héros, Il.
11, 104, etc. ; d’un aède,
Od. 1, 325,
etc. ; d’une
ville, Od. 4,
9, etc. ; de
choses (présents, etc.) Il. 6, 324 ; 7, 299,
etc.
Étym.
π. κλύω.