περιποίησις
περιποιητικόςπεριποίησις, εως
(ἡ)
1 action de sauver d’un
danger, conservation, Plat. Def. 415c ; Spt. 2 Par. 14, 13 ;
NT. Hebr.
10, 39 ||
2 acquisition,
NT. 1 Thess.
5, 9 ; 2, 2 et
14 ; d’où possession, NT. 1 Petr. 2, 9.
Étym.
περιποιέω.