πεζομαχία

πεζομάχος

πεζονομικός
πεζο·μάχος, ος, ον []
1 qui combat à pied, Luc. Macr. 17 ||
2 qui combat sur terre, p. opp. à ναυμάχος, Plut. Alex. 38, etc.
Étym. π. μάχομαι.