φαρμακίς
φαρμακίστατοςφαρμακίς, ίδος
[μᾰ] adj.
f. :
1 qui manie du poison,
d’où subst.
magicienne, sorcière, Ar. Nub. 749 ; Dém. 793, 27 ; Arstt. H.A. 6, 22, 8 ; Luc.
D. deor. 20,
10 ; Bis acc. 21 ; D. mer. 1, 2 ; 4, 4, etc. ||
2 venimeuse, Nic. Al. 551.
Étym.
φάρμακον.