φιλαργυρία

φιλάργυρος

Φιλάργυρος
φιλ·άργυρος, ος, ον [ῐῠ] qui aime l’argent, avare, Soph. Ant. 1055 ; τὸ φιλάργυρον, Plat. Rsp. 347b, l’amour de l’argent ||
Sup. -ώτατος, Xén. Mem. 3, 1, 10 ; 3, 13, 4.