φιλόχλαινος

φίλοχλος

φιλοχορευτής
φίλ·οχλος, ος, ον [ῐ] ami de la foule, du peuple : τὸ φ. DL. 4, 41, l’amour de la faveur populaire, Ptol. Tetr. 163, 11.