φιλοδοξέω-ῶ
φιλοδοξίαφιλοδοξέω-ῶ [ῐ] aimer la gloire, rechercher la
renommée : ἐπί τινι, Arstt. Rhet. 2, 10, 4 ; τινι,
Pol. 33, 14,
10, en qqe ch. ; πρός τι,
Plut. M.
125d, en vue
de qqe ch. ; εἰς τοὺς Ἕλληνας,
Pol. 1, 16, 10,
par sa conduite envers les Grecs ; abs.
Pol. 35, 4, 12.
Étym.
φιλόδοξος.