φιλοΐατρος

φιλοίκειος

φιλοικοδόμος
φιλ·οίκειος, ος, ον [ῐ] qui aime les siens (sa famille, ses proches, etc.) Arstt. (Stob. 1, 18 fin) ; Pol. 32, 14, 9, etc.
Étym. φ. οἰκεῖος.