φιλομαχέω-ῶ

φιλόμαχος

φιλόμϐριος
φιλό·μαχος, ος, ον [ῐᾰ] qui aime à combattre, belliqueux, batailleur, Pd. fr. 142 ; Eschl. Sept. 129, Ag. 230.
Étym. φ. μάχη.