φιλομαθής
φιλομαθίαφιλο·μαθής, ής, ές
[ῐᾰ] qui aime à apprendre,
gén. Xén.
An. 1, 9, 5 ;
Plat. Rsp.
485d ;
Luc. Scyth.
1, M. cond.
25 ; abs. qui
aime à s’instruire, Plat. Phæd. 67b, 82d, etc. ; Isocr. 5d ; Plut. M. 52c ; τὸ φιλομαθές,
Plat. Rsp.
376b,
411d, désir
de connaître, amour de la science ||
Sup. φιλομαθέστατος, Xén.
Cyr. 1, 2, 1 ;
An. 1, 9,
5.
Étym.
φ. μανθάνειν.