φιλοφιλία

φιλόφιλος

φιλοφόρμιγξ
φιλό·φιλος, ος, ον [ῐῐ] tendrement attaché à ses amis, Arstt. Rhet. 2, 4, 26 ; Nic. 8, 8, 4 ; Pol. 1, 14, 4 ; subst. τὸ φ. Nicéph. 1, 441 W., affection pour ses amis.
Étym. φ. φίλος.