φιλοφυσικός

φιλόφωνος

Φιλοχάρης
φιλό·φωνος, ος, ον [ῐ] qui aime à parler, grand parleur, Plut. M. 1125c ; τὸ φ. Plut. M. 967b, loquacité.
Étym. φ. φωνή.