φοινίκειος

φοινίκεος-οῦς

Φοινίκη
φοινίκεος-οῦς, έα-ῆ, εον-οῦν [ῑ] d’un rouge de pourpre, écarlate, Pd. I. 4, 30 ; Hdt. 1, 98 ; 2, 132 ; Xén. An. 1, 2, 16 ; Cyr. 7, 1, 2 ; Arstt. H.A. 8, 3, 5.
Étym. φοῖνιξ.