φρούραρχος
φρουρέω-ῶφρούρ·αρχος, ου
(ὁ)
1 commandant d’un poste,
d’une troupe de garde, Xén. An. 1, 1, 6 ; Plat. Leg. 760d, etc. ; Pol. 22, 25, 1, etc. ||
2 geôlier, Aristén. 1, 20 ||
E Dans les inscr. att. CIA.
1, 9, 13 (470/460 av.
J.-C.), etc. ; v. Meisterh. p. 97, § 47 ; cf. p. 57, note
521.
Étym.
φρουρά, ἄρχω.