φυγαδοθήρας

φυγαίχμης

φυγανθρωπεύω
φυγ·αίχμης, ου (ὁ) [ῠ] qui fuit les lances ou les combats, Eschl. Pers. 1025 ; Call. fr. 117.
Étym. φεύγω, αἰχμή.