φωνήεις

φώνημα

φωνητικός
φώνημα, ατος (τὸ)
1 son de voix, Soph. Aj. 16, Ph. 1295 ; en parl. d’un chanteur, DC. 61, 20 ||
2 parole, discours, Soph. Ph. 234, O.R. 324.
Étym. φωνέω.