πλανητέον

πλανήτης

Πλανητιάδης
πλανήτης, ου [ᾰ] adj. m. errant, vagabond, Soph. O.C. 3, 124, etc. ; Plat. Rsp. 371d ; en parl. d’animaux, Xén. Cyn. 5, 17 ||
E Dor. πλανάτας [ᾰᾱᾱ] Soph. ll. cc. Eur. Bacch. 148, etc.
Étym. πλανάω, v. πλάνης.