πλωτήρ

πλωτικός

Πλωτῖνος
πλωτικός, ή, όν, qui s’adonne à la navigation : οἱ πλωτικοί, Plat. Ax. 368b ; Plut. M. 27b ; les gens de mer ; ὁ πλ. un armateur, un propriétaire de navire, Plut. Cato mi. 61 ||
Sup. -ώτατος, Ath. 9d.
Étym. πλώω.