πνικτικός

πνικτός

πνίξ
πνικτός, ή, όν :
1 étranglé, NT. Ap. 15, 20, etc. ||
2 cuit dans un vase bien clos, Philox. (Ath. 147b); Antiph. (Com. fr. 3, 3, 26) etc.
Étym. πνίγω.