πολεμέω-ῶ

πολεμηδόκος

πολεμήϊος
*πολεμη·δόκος, dor. πολεμα·δόκος, ος, ον [ᾱ] qui soutient le choc de la guerre, belliqueux, Pd. P. 10, 22 ; Alc. 9.
Étym. πόλεμος, δέκομαι.