πολιορκέω-ῶ
πολιορκητέοςπολι·ορκέω-ῶ (f.
ήσω, ao.
ἐπολιόρκησα, pf.
inus.)
1 assiéger une ville,
Hdt. 1, 17,
154 ; Ar. Vesp. 685, etc. ; Isocr. 124a ; au pass. être assiégé, être bloqué, Hdt. 1, 26, 81,
etc. ; Thc.
3, 109, etc. ;
p. ext. investir, cerner, bloquer,
en gén. en parl. d’une
flotte, Isocr. 70b ; du Scamandre, Plat.
Prot. 340a ||
2 fig. obséder, presser, tourmenter, au pass. Xén. Mem. 2, 1, 13 ;
Plat. 2 Alc.
142a,
etc. ||
E Act. impf. ion. ἐπολιόρκεον, Hdt.
1, 17 ; 8,
52 ; f. moy. au sens pass.
πολιορκήσομαι, Hdt. 5, 34, etc. ; Thc. l. c. ; Xén. Cyr. 6, 1, 15,
etc.
Étym.
πόλις, ἕρκος.