πολυτεκνία

πολύτεκνος

πολυτέλεια
πολύ·τεκνος, ος, ον []
1 qui a un grand nombre d’enfants, Eschl. Pr. 137 ; ou de petits, Arstt. H.A. 9, 15, 3 ||
2 fig. très fécondant, fertilisant, en parl. de fleuves, Eschl. Suppl. 1029.
Étym. π. τέκνον.