πονηρεύομαι

πονηρία

πονηροδιδάσκαλος
πονηρία, ας ()
I mauvais état du corps, état maladif, Plat. Rsp. 609c, Hipp. mi. 374d ||
II au mor.
1 méchanceté, perversité, Soph. fr. 663 Dind. ; Ar. Th. 866 ; Xén. Cyr. 7, 5, 75 ; Plat. Rsp. 609c, etc. ; au pl. méchancetés, Dém. 521, 7 ; Arstt. Rhet. 2, 12, 7 ||
2 bassesse, lâcheté, Eur. Cycl. 645.
Étym. πονηρός.